Ik ben nog nooit buiten Europa geweest (en daar schaam ik me niet voor)

Bali. Zuid-Afrika. Colombia. Bonaire. New York. De Malediven.

Zomaar een greep uit de vakantiebestemmingen die ik de afgelopen maanden voorbij hoorde komen bij vrienden en collega’s. Foto’s van palmbomen en wolkenkrabbers. Verhalen over hikes door de jungle en fietstochten door townships. Op safari, eten met locals, schommelen op een wit strand.

Ik verwonder me er vaak over. Hoe normaal het voor veel mensen is om voor een paar weken naar de andere kant van de wereld te vliegen. Alsof het niks is. Ik mis die drang volledig. Sterker nog: ik ben nog nooit buiten Europa op vakantie geweest. Mijn verste bestemming ooit was Tenerife.

Ik ben opgegroeid in de jaren negentig met kampeervakanties naar Frankrijk (én een keer naar Oostenrijk, zegt mijn moeder dan, om aan te geven dat er heus wel variatie was in hun vakantieschema). Toen ik 16 was, zat ik voor het eerst in een vliegtuig. Met mijn toenmalige vriendje en zijn moeder vloog ik naar Valencia. En 3 weken later, na een prachtige roadtrip door Catalonië, weer terug. Ik vond het spannend, weet ik nog. Was nog nooit zo ver van huis geweest en verwonderde me over hoe warm de Middellandse Zee was in vergelijking met het IJsselmeer. Ik ontdekte dat de wereld verder reikte dan Lac-Sainte-Croix in de Provence (wel een aanrader trouwens, het is daar prachtig).

Ik deed eindexamen, ging studeren, ontmoette mijn wederhelft. We studeerden en kregen een baan. We gingen weekendjes weg en op vakantie. Naar België, Frankrijk, Spanje, Portugal, Engeland, Griekenland. Interrailen door Oost-Europa naar Turkije. Duitsland ontdekken met de auto en de trein. Maar nooit -op die ene keer dat we de Bosporus overstaken en in het Aziatische deel van Istanbul waren- verlieten we samen Europa. (Hij wel hoor. Hij ging met zijn vader naar Zuid-Afrika en Amerika, naar Suriname zelfs).

Ik heb nooit gebackpackt door Zuidoost-Azië. Niet gehiked door een jungle of gedoken tussen tropisch koraal. Zelfs nog nooit remote gewerkt op Bali (wel vanuit Alicante, dat was leuk). Na die ene zomervakantie in 2006 heb ik nog precies 15 keer gevlogen. Waarvan de verste keer dus naar Tenerife was – een verrassend leuk eiland overigens, als je dat supertoeristische stuk even overslaat. Verder waren het vooral vluchten naar Engeland en Zuid-Spanje. Mijn vliegkilometers vallen in het totale niets als ik ze vergelijk met die van mijn generatiegenoten. En dat wil ik graag zo houden.

De impact van vliegen op het milieu is daar een belangrijke reden voor. Maar ik heb er ook gewoon geen behoefte aan. Nederland is prachtig, Europa magistraal. Je hóeft helemaal niet zo ver weg om mooie dingen te zien. Er staan nog zoveel bestemmingen binnen auto- en treinafstand op mijn verlanglijstje. Plekken waar het leven en het landschap óók heel anders zijn. Waar je ook kunt zeulen met een zware backpack, kan eten met die magische locals en met handen en voeten duidelijk moet maken dat je echt geen vlees eet. Dus ook geen kip. Witte stranden, blauw water, oude steden, sneeuw, bergen, palmbomen: het is allemaal binnen handbereik. En ik wil het allemaal zien.

Ik ben nog nooit buiten Europa geweest. En ik ben er trots op.

Leestip
Susanne is voor mij de queen van het duurzaam reizen. Check maar eens haar verslagen van reizen per trein en boot naar Sicilië (op mijn lijstje) en Zweden (ook op mijn lijstje). Ze gaat dit jaar zelfs met haar baby naar Italië.