Februari 2025: de terugblik

Het is maart! De zon schijnt en ik voel me alsof ik, verkreukeld en wel, weer uit mijn winterslaap ontwaak. Hoe ik het ook wend of keer: januari en februari zijn niet mijn maanden. En hoewel ik dat inmiddels heb geaccepteerd en mezelf toesta een versnelling lager te leven, ben ik toch altijd blij als ze weer voorbij zijn.

De wereld voelt gek. Het leven gaat door, maar tegelijkertijd gebeuren er op fundamenteel niveau zoveel rare, verdrietige, enge dingen. Maar het is allemaal zo groot en ongrijpbaar, dat ik eigenlijk weinig anders kan dan doorgaan met het leven zoals ik dat ken. Een goed mens zijn, onze kinderen opvoeden, verbinding zoeken met de mensen om ons heen, me aansluiten bij bewegingen die het verschil proberen te maken, mijn werk doen en hopen op het beste. Maar het voelt soms alsof we in een voorprogramma leven. Een opmaat naar iets nog veel groters en ergers. Tegelijkertijd hoop ik nog steeds dat deze shitshow na dit voorprogramma afgekapt wordt. Ik zou wel eens in het hoofd van iemand uit 1938 willen kruipen. Hoe voelden zij zich toen? Ging het leven ook gewoon door?

Want het leven gaat gewoon door. En dat ging het ook in februari. Een tandje langzamer dan normaal, maar nog steeds met alle mooie en lelijke dingen die bij het leven horen.

De maand begon in Hoorn. Mijn hometown -waar ik dit jaar net zo lang niet meer woon als dat ik er ooit wel woonde, dus is het dan nog wel je hometown?- met haar schitterende oude haven en binnenstad. Ik wandelde met mijn moeder en oudste dochter in het zonnetje, we dronken thee in een restaurant en daarna bouwden we thuis een huis van de Lego waar ik als kind mee speelde.

Er was nog steeds veel regen, maar ook veel zon. En zonnige dagen zorgen voor de allermooiste zonsondergangen én vaak ook heldere nachten. En dat was mooi, want zo hadden we ook steeds goed zicht op alle planeten die er deze maand zichtbaar waren. Ik zag zelfs een vallende ster. En deed toch ook maar een wens, want je weet maar nooit.

Met een beetje zon in een windstil hoekje kun je ook prima in februari buiten thee drinken.

Ook een heel groot thema in februari: knikkerbouwen banen van Connetix. Ik vind dit zulk leuk speelgoed. En m’n kinderen ook. Het wordt al ruim tweeënhalf jaar bijna dagelijks gebruikt. Eerst waren ze alleen aan het stapelen of vlakke figuren aan het maken, later bouwden ze huizen voor de Playmobil en inmiddels (ze zijn 4 en 6) kunnen ze steeds beter zelf knikkerbanen bouwen. De investering waard!

Ik haalde de lente in huis. Ik koop bijna geen bloemen meer, omdat ze vaak vol met gif zitten en over grote afstanden vervoerd worden, maar soms zwicht ik nog. Bijvoorbeeld voor een potje met een hyacintenbolletje. En daar word ik dan wel heel vrolijk van. Ik kan ook niet wachten tot de (biologische) pluktuin hier vlakbij weer opengaat en ik af en toe een lokale bos zonder gif kan plukken.

We gingen naar een plek waarvan ik gezworen had er nooit meer te komen: Center Parcs (leuk detail: mijn oudste dochter herinnerde me vrij luid aan deze belofte toen we in de rij voor het inchecken stonden). Een familieweekend. En hoewel Center Parcs me nog steeds heel erg het gevoel geeft dat ik een stuk vee ben dat zoveel mogelijk geld achter moet laten in een deprimerend park in the middle of fucking nowhere (o wacht, dat is ook het idee), was het een gezellig weekend met alle neefjes en nichtjes. We gingen voor de full experience met uren in het subtropisch zwembad, bowlen, eten in het buffetrestaurant en naar de binnenspeeltuin en toen ik de jongste vroeg wat ze het leukste vond, zei ze: “De eendjes die kwamen aankloppen als we gingen ontbijten.”

Er werd ook vrij veel gewerkt. En hoewel ik de afstand Zwolle-Utrecht wekelijks vervloek, is het wandelingetje van het station naar kantoor wel altijd fijn.

De monstergriep des doods sloeg ook ons huishouden niet over. Beide kinderen zijn anderhalve week lang echt doodziek geweest. IJlen, rillen, zeiknat van het zweet, zere kelen en zoveeeel hoesten. Zielig. Toen de kinderen beter waren, deed mijn wederhelft het nog eens dunnetjes over. Wonderlijk genoeg bleef ik dit keer buiten schot.

We hadden een uitvaart van iemand die ons heel dierbaar was: de gastouder van onze kinderen. Haar vrij plotselinge overlijden tekende onze maand. Het afscheid was hartverscheurend, liefdevol en heel eigen. Ik heb, op verzoek van haar en haar man, gesproken op de uitvaart en dat vond ik een eer en tegelijkertijd doodeng om te doen. Het was fijn om te vertellen wat zij voor ons en al die andere ouders heeft betekend. ‘It takes a village to raise a child’, zei ik in mijn speech. En zij was zo’n belangrijk deel van die village. We missen haar, maar gelukkig komt ze door de kinderen nog veel ter sprake.

Het sneeuwde een beetje! En het waren echt van die perfecte stervormige sneeuwvlokjes. Ze bleven niet liggen, maar het was toch leuk.

Het was Valentijnsdag en dat mag je gerust een commerciële dag vinden, maar wij maken er altijd iets gezelligs van. Dus op 14 februari waren we allemaal vroeg wakker voor het traditionele pannenkoekenontbijtje met een versierde tafel en kaartjes voor elkaar bij het ontbijtbord, voordat we naar school en werk gingen. Ik vind het een mooi ritueel met zijn viertjes.

Ik pakte na 2 jaar eindelijk de slaapkamer aan na een flinke lekkage. Een ochtendje behangen samen met mijn moeder en het was weer keurig. Love de sinaasappeltjes!

Ik ging met mijn wederhelft een nachtje naar Groningen. Dat was zalig. Hij had kaarten bemachtigd voor een van mijn lievelingsartiesten allertijden: Beth Hart in de Oosterpoort. Het was geweldig. En het hotel ook. Kijk dat bad! Wij hebben geen bad meer omdat ik me altijd schuldig voelde over het waterverbruik als ik erin lag, maar ik vind het zoooo lekker om in bad te gaan. Dus ik heb er volop van genoten.

Er speelde veel deze maand. En het voelde regelmatig alsof mijn hoofd zou overstromen van alles. Dan zijn avondjes met vrienden en hun kinderen heel fijn. Een avond met veel lekker eten (love de Mexican era van mijn wederhelft), spelende kleutertjes en verhalen uitwisselen is dan extra waardevol.

En vorige week voelde het toch echt alweer even alsof de lente er al was! De ooievaars zaten weer op hun nest, de kinderen speelden in de speeltuin en ik zat in de luwte van de dijk in het voorjaarszonnetje. Zo lekker. Maakt alles direct een stuk lichter!

De maand eindigde met een week vol hoofd- en nekpijn: een duidelijker signaal dat ik effe kalm aan moet doen, kon ik niet krijgen. Dus dat heb ik gedaan. Veel gewandeld, elke dag even op mijn spijkermat, mijn kaken masseren en -geen constructieve oplossing, wel lekker- een stevige borrel hielpen me om zaterdag een beetje relaxter maart in te rollen. Dat het maar snel écht lente mag worden.

Hoe is het met jou?