Bijna 4

Bijna 4 is ze. En hoewel ik me nog wel ergens herinner hoe haar zus was op die leeftijd, ben ik er ook nu weer door overdonderd. Door het gemopper en de boze buien. Het dwars tegen alles in, vooral niet doen wat je moeder vraagt, het kwaaie gegil, de onrust. Het zorgt voor reikhalzend uitkijken naar volgende maand, als ze op school zit en je weet dat ze dan binnen een week opknapt. Blij door de nieuwe prikkels, eindelijk serieus genomen worden, taakjes krijgen, in de kring zitten en vriendjes maken. Ook heus wel moe van al die indrukken, maar niet meer permanent ontevreden.

Straks heb ik twee schoolgaande kinderen. En een hele woensdagochtend zonder gemoeder, voor het eerst sinds de zomer van 2018. Ik verheug me erop. Op het trotse bekkie als ze straks voor het eerst, rugzakje op, de klas instapt. Op iets meer ruimte hebben voor mezelf. Maar onder dat verheugen zit ook de melancholie. Van nooit meer kleine kinderen hebben. Nooit meer op woensdagochtend naar peutergym en een kaasstengel halen. Van de officiële afsluiting van de tropenjaren.

6,5 jaar waarin uren soms dagen leken te duren, we de grenzen van functioneren zonder slaap grondig verkend hebben en waarover ik me altijd zal blijven afvragen of ik er wel genoeg van genoten heb. Heb ik wel genoeg geknuffeld, gevoed, gesust, gedragen, gekeken, genóten potverdorie?

Het is niet dat het nu niet meer kan -ze knuffelen nog steeds graag en liggen bovendien meestal bij me in bed ’s nachts-, maar ze zullen nooit meer zo klein worden. Me nooit meer zo nodig hebben als in die eerste jaren. Ook mijn kleinste kuiken heeft straks een heel leventje zonder mij, waar je bij het avondeten -als je geluk hebt, na enig doorvragen- slechts wat onsamenhangende flarden over meekrijgt.

Nog 4 woensdagen samen. Bijna 4.