Groeten uit de Vinex: de eerste 12% van 2024

Hé! Hoe is het met je? Het is dinsdag, eind van de middag en ik zit op mijn flexwerkplek in hartje Zwolle. Mijn werk is af, ik zou naar huis kunnen, maar ik wil nog even iets voor mezelf doen, voordat ik begin aan het Grote Avondritueel. En het bloggen kriebelt weer. En niet alleen bij mij. Ik zag het bij Susanne, bij Iris en bij Lianne. 2024 wordt de Revival of The Personal Blog. Fuck TikTok, hoera voor slow millenial content. Praatje, plaatje, het internet als je dagboek, net als in 2010. Wat zou het heerlijk zijn. Dus ik begin ook weer. Met een ouderwets dagboekje, waar niemand om gevraagd heeft, maar wat wel leuk is om te maken.

2024 is alweer voor 12% voorbij, las ik net. Ik had er nooit over nagedacht om een jaar in percentages te verdelen, maar het geeft aangenaam veel inzicht, vind ik. 12% gehad, nog 88% te gaan. En wat ik ook heel fijn vind: de komende, pakweg, 70% is vermoedelijk lichter en aangenamer dan de 345097 grijze dagen die we tot nu toe gehad hebben. Dat hoop ik tenminste.

De eerste weken van het jaar stonden hier in het teken van werken en winterslaap. Ik heb het sinds een paar jaar opgegeven om veel te willen in januari en februari en dat gaat heel goed. Ik doe wat moet en de rest van de tijd zijn we thuis, slapen veel en plannen vooral zo min mogelijk. De dagen zijn kort, de temperatuur is matig en hoewel het inmiddels beter wordt, is januari zo ongelooflijk donker. Dus ik doe net als de natuur en ga in een soort winterslaap tot de eerste krokussen zich laten zien.

Maar ik wandelde ook veel. Dit was mijn uitzicht op 1 januari, na een heerlijk weekendje weg met man en kinderen. Even solo een rondje dijk en bos: ik vond het een goed begin van het jaar.

Tibbe en Yoda worden zó groot. Ze zijn inmiddels ruim een half jaar en twee weken geleden van hun ballen ontdaan. En nog steeds onafscheidelijk, de broertjes. Zo schattig.

Gezond, vegan en meer experimenteren, dat zijn de eettrends hier thuis. Nou was dit bepaald geen experiment, want linzensoep is al jaren mijn lievelingseten, maar het is wel gezond en vegan. Krijg spontaan weer honger als ik ernaar kijk. Ik at in januari volledig vegan en dat beviel me eigenlijk heel goed, maar ik vind het soms erg lastig in combinatie met eten onderweg of op het werk. Dan is een broodje kaas wel erg makkelijk. Dus voorlopig hou ik het op 80% vegan en de rest vega. Is ook mooi, denk ik dan.

Ik gooide mijn werkkamer om! Mijn bureau stond eerst in deze hoek, maar daar kwam zo weinig daglicht binnen dat ik helemaal verpieterde achter de laptop. Dus nu staat de tafel bij het raam en deze stoel in het hoekje en dat is veel beter. Niet dat ik er ooit zit, maar toch. De poezen liggen er lekker op.

Ik ben ongeveer 2 dagen per week in Utrecht te vinden. Vlak voor kerst had ik een beetje moeite met de overstap van zzp’en naar loondienst, maar na een goed gesprek hebben we mijn werk wat anders ingericht en nu gaat het eigenlijk heel goed. Al blijf ik af en toe heel erg verlangen naar de vrijheid van het zelfstandig ondernemen. Bijvoorbeeld als er een kind ziek is en opgehaald moet worden. Of als ik zelf moe ben na de zoveelste slechte nacht, maar me niet ziek wil melden. Daar moet ik weer aan wennen, maar de inhoud en het soort klanten liggen me wel heel erg. ’t Is geven en nemen, zullen we maar zeggen.

Met deze kabouters gaat het ook goed, op de onvermijdelijke snottervirussen na. Ze zijn zo leuk.

We kochten een vouwwagen! Nog niet getest, maar ik ben heel benieuwd hoe het gaat bevallen.

Er lag toch zeker anderhalve dag sneeuw en daar heb ik alles uitgehaald wat erin zat. Jongens, wat heerlijk.

Er waren heel veel weekendjes thuis met zijn vieren. Lekker naar het bos, een rondje over de markt, rommelen in huis en aan het einde van de middag een snackdinertje: blijer krijg je me niet. We hebben dit jaar pas twee weekenden met echte plannen en sociale activiteiten gehad en die frequentie vind ik heerlijk. Weekenden zijn voor opladen, chillen en familiedingen doen.

Ik denk niet dat deze vergaderlocatie nog overtroffen gaat worden dit jaar. Hoog boven Rotterdam, zó tof.

We zaten weer veel op Funda te koekeloeren, maar komen telkens tot de conclusie dat ons huis ons zo goed bevalt dat we eigenlijk niet weg willen. Ik zou het alleen op willen pakken en op 600 vierkante meter eigen grond willen zetten, zodat we een tuin hebben. Maar goed, wie weet, ooit. Voor nu geniet ik nog teveel van deze heerlijke keuken.

En er is alweer heel veel geknutseld dit jaar!

En koekjes gebakken, dat ook. En scones. En brood. Als er maar koolhydraten inzitten, ben ik tevreden.

Oh kijk, ik ben er ook nog. Met m’n lievelingstrui en zelfgemaakte kettingen.

En kijk eens hoe de wereld er vanmorgen om 7:45 uitzag! Dit geeft de burger moed.

En dit is mijn huidige uitzicht. Heerlijk met mijn laptop op de bank bij Stek. Niet de meest ergonomische werkhouding, wel eentje waarin ik gek genoeg altijd heel veel werk verzet krijg. Dus daarom hield ik tijd over voor dit blogje.

Dus ja. Met mij gaat het goed.

Ik maak me zorgen om de wereld. Om klimaatverandering en oorlog. Om extreemrechts en boze boeren. Om de toekomst van mijn kinderen. De leefbaarheid van de planeet. Om heel veel. En bij voorkeur om 4 uur ’s nachts, als alles sowieso al eng en uitzichtloos is. Maar ik ben er ook van overtuigd dat we positiviteit nodig hebben om de narigheid te verzachten. En het tij hopelijk te keren. Dat onze generatie misschien nog wel het verschil kan maken. En de generaties na ons al helemaal. Dus ik ga voor positief. Met míj gaat het goed. En ik hoop met jou ook. Ondanks alles.