Dit is de week waarin alles anders wordt. Want ruim 2 jaar zzp’en begin ik deze week weer aan een heuse baan. Loondienst. Met collega’s, een salaris en pensioenopbouw.
De afgelopen 2 jaar waren fantastisch. Leuke klussen gedaan, mooie dingen gemaakt en toffe nieuwe mensen ontmoet. Veel tijd gemaakt om thuis te zijn, om mijn dreumes te zien groeien en mijn gevoelige kleuter een zachte landing te geven op de basisschool. Veel geleerd over mezelf, over anderen, over het vak en over ondernemen (Grote les: als iets bij het het eerste gesprek eigenlijk al niet goed voelt, gaat dat het de rest van de tijd ook niet doen).
En nu is het tijd om door te gaan. Niet omdat het niet meer bevalt, maar omdat er iets heel moois voorbijkwam. Met een team. Want hoewel ik mezelf jarenlang als solist beschouwde, merk ik dat ik de mensen mis. Mensen om het creatieve proces van A tot Z mee uit te denken, uit te voeren en te perfectioneren. Tot het helemaal klopt.
Dus ga ik, ondanks álles wat ik 2,5 jaar geleden zei, terug het bureauleven in. Bij een heel leuk, creatief communicatiebureau in Utrecht.
En waar ik 2 jaar geleden het compliment kreeg dat het zo dapper was dat ik mijn baan opzegde om te gaan zzp’en, voelt dit als een veel grotere stap. Dat freelancen zou wel loslopen, dat had ik alle vertrouwen in. Maar ik weet nog niet hoe het voelt om opnieuw gebonden te zijn.
En, zo bedacht ik me later, omdat het ook een beetje voelt als opgeven, alsof ik één van die vele freelancers ben die na 2 jaar beunen de handdoek in de ring gooit. Maar dat is het niet. Het is juist terugkeren naar een pad waarvan ik weet dat ik heel leuk vind. Maar dan met een koffertje vol waardevolle bagage uit de afgelopen jaren. (En al was het wel opgeven, dan is dat ook niets om je voor te schamen, soms is ergens mee stoppen de dapperste beslissing.)
De week waarin alles anders wordt. En daar heb ik heel veel zin in.
De tekst hierboven plaatste ik vanmorgen op Instagram. Ik wist het al weken, want ik tekende op 15 september al mijn contract. En toch durfde ik het, op mijn inner cirkle na, nog niet echt de wereld in te gooien. Uit een soort van schaamte. Omdat ik dat wat heel veel mensen nastreven, de vrijheid van het ondernemerschap, ‘weggooi’ in ruil voor weer een baan.
Er rust een behoorlijk taboe op in ondernemersland, waar ‘werken in loondienst’ synoniem lijkt te zijn voor ‘je van 9 tot 17:30 de tering vervelen en ongelukkig zijn’. Alsof je alleen kan doen wat je écht leuk vindt als je de baas gedag zegt en het voortaan volledig zelf regelt. En dat als je je eenmaal ontworstelt hebt aan het juk der loonslaven, het een enorme stap terug is om dan weer terug te gaan naar een vaste betrekking.
Terwijl dat natuurlijk volledige onzin is. Het ondernemen was, nee, ís, ontzettend leuk. Het is heerlijk om op dinsdagochtend te besluiten dat je een uurtje later aan de slag gaat omdat je eerst wilt wandelen. Gaat niets boven je dagen zo indelen dat je om 15:15 op het schoolplein kan staan. En het is ook écht fijn om theoretisch gezien de keuze te hebben uit de klanten waar je mee werkt. Ik verdiende meer dan genoeg, had mijn arbeidsongeschiktheid op orde en hoefde nooit te leuren om klanten.
Maar het is niet zaligmakend: het is ook snoeihard werken om zorgeloos 3 weken zonder inkomen op vakantie te kunnen. Het is zeuren om je geld bij opdrachtgevers die weigeren te betalen. Het is soms ‘ja’ zeggen op klussen die niet heel leuk zijn, maar wel de hypotheek weer betalen. Het is op het laatste moment bij een klus gehaald worden ‘waar alleen de tekst nog bij moet’. Het is overal even binnenwippen om te helpen, zonder echte collega’s te hebben. Het is avondjes doortikken omdat je je planning in de soep liep. En het is zien hoe de budgetten voor ‘inkoop’ (zoals je als freelancer vaak liefdevol genoemd wordt) de laatste maanden flink dalen bij bedrijven en dat ook voelen in je portemonnee.
Het was het allemaal waard, maar toen ik afgelopen zomer gebeld werd met een leuk aanbod, leek het me toch slim om even te gaan praten. Om te kijken of alles wat ik leuk en belangrijk vind, ook kan passen binnen de kaders van een bedrijf. Het lijkt te passen. En dus zeg ik na tweeënhalf jaar het vrije leven weer gedag. Weloverwogen, met een beetje pijn in mijn hart en heel veel zin in de toekomst.
Mooi om te lezen dat je je niet laat leiden door ongenuanceerde meningen en sleuren die zo in het rond geroepen worden over in loondienst gaan of zijn, of juist ook over het ZZP leven. Alles heeft fijne en minder fijne kanten, maar wat voorop staat, vind ik, is dat je je er zelf goed bij voelt. En zo te lezen gaat deze nieuwe baan daar voor zorgen 🙂 Heel veel succes en plezier op je nieuwe plek!
Goed besluit zo te lezen 🙂 Alles heeft zijn voor- en nadelen en tegenwoordig kan je ook in loondienst vaak vrij flexibel werken. En het is natuurlijk ook niet dat je nu voor altijd in loondienst moet, je kan altijd terug als het toch zou tegenvallen, wat natuurlijk hopelijk toch niet het geval is, haha.
Veel plezier alleszins!